To być może ostatni wiersz tutaj

Może to jest poezja,
kiedy się budzę
i jeszcze nie wiem, którym zmysłem,
co mam opowiedzieć.

Świetlik

Śmierć przychodzi, kiedy mrużysz oczy
i na kartce rozmazuje się obraz albo
gdy idziesz z psem i trawy
zlewają się w jedno morze.
Ale trzyma się z daleka, straszy tylko.
Kiedyś były świetliki w oknach, ciemnym wieczorem
myślałam, że tam jest życie. Ale
jedyną lampkę niosę pod żebrami,
i nie rozświetlę nią nawet kuchni.

pianino

muszę przeprosić sny z których budzę się dziesięć razy i znowu

przesuwam pianino ciężkie szafki wycieram kurz i pajęczyny

na kolanach

przyjdę wieczorem i przyniosę ci leki na głowę mówi profesor i nie wiem

czy to neurochirurg weterynarz Lu czy wybitny literaturoznawca

stosy ciężkich płaszczy rzuconych na łóżko razem z wieszakami

pianino

zagradza wejście do kuchni

Z ludźmi

jestem z epoki kamienia gładzonego

dlatego dobrze mi na linii wody

łuski i zbroje kołyszą się

wygładzone od środka

ślady moich śladów twoich śladów

Czy zechcę

jeżą się drobne włosy na moim karku

na szyi ciepłe palce jaśminów i burza

tańczę

paruje ciemne powietrze i syczy

topi się asfalt pod moimi stopami

jutro zobaczę ślady

czy zechcę

w nie uwierzyć

Tu w moim korytarzu

Wiersz z 1996 roku

Zwinna jak mrówka chodzę

między obrazami

stłoczone w korytarzach

przezroczyste kuby

o chropowatych bokach

a w nich coś się wydarza

głodnymi palcami

dotykam obrazów

W ciasnych korytarzach

tłoczą się i cisną

suną jak pociągi

rozpychają ściany

a w nich płacz i radość

i że cię nie opuszczę

                powstaje upada

                dotykam obrazów

Przemykam między nimi

o włos czy o milimetr

ścierają się nad głową

jak płyty tektoniczne

lecz w zimnym korytarzu

nic nie mówię bo tylko

                przesuwam palcami

                po skórze obrazów

Bo kiedy się zderzają

ugina się powietrze

parują z sykiem ściany

i zanim się zabliźnią

przytulam się i płaczę

tu w moim korytarzu

                wyjadam krople ciepła

                spomiędzy obrazów

Archeologia

wśród starych wierszy znalazłam takie coś:


jeszcze nie

jeszcze nie skacz
bo może
w locie zechcesz się chwycić
ostatniej deski wiatru
                      
                       8.12.96